niedziela, 20 marca 2011

kot arabski

Kot arabski, kot pustynny, kot piaskowy (Felis margarita) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Został odkryty w 1856 roku przez francuską ekspedycję w głąb Sahary. Łacińska nazwa gatunkowa została nadana na cześć komendanta Margueritte'a, dowódcy ekspedycji.

Występowanie i biotop[edytuj]

Występuje na kilku odległych od siebie obszarach: na Saharze, Półwyspie Arabskim i w zachodnim Egipcie, a także na wschód od Morza Kaspijskiego oraz na granicy Pakistanu i Afganistanu[3][2]. Zamieszkuje głównie pustynie[4], spotykany również na równinach ubogich w roślinność i skalistych dolinach[5][6].

Charakterystyka ogólna[edytuj]

Podstawowe dane[4][5]
Długość ciała 43-52 cm
Długość ogona 25-30 cm
Masa ciała samce 2,1-3,4 kg
samice 1,4-3,1 kg
Ciąża 59-63 dni
Dojrzałość płciowa 9-14 miesięcy
Liczba młodych
w miocie
2-8
Długość życia do 13 lat w niewoli

Wygląd[edytuj]

Kot arabski jest wielkością zbliżony do kota domowego. Średniej długości futro o kolorze piaskowożółtym na piersi i spodzie zawsze białe. Na futrze słabe, szarobrązowe pręgowanie. Na nogach i ogonie pręgi wyraźniejsze. Kończyny krótkie, pomiędzy poduszeczkami stóp długie, ciemne włosy chroniące przed gorącym piaskiem[5][4]. Głowa bardziej płaska niż u kota domowego. Na bokach głowy bokobrody. Charakterystyczną cechą kota arabskiego są duże uszy. Jama bębenkowa i gruba pusta w środku kość w tylno-dolnej części czaszki, otaczającą ucho środkowe i ucho wewnętrzne są relatywnie większe niż u innych przedstawicieli kotowatych[7].

Tryb życia[edytuj]

Śpiący kot arabski w Bristol Zoo, w Anglii.
Kot arabski prowadzi samotny i nocny tryb życia[8], chociaż podgatunek występujący w Pakistanie w okresie zimowym jest aktywny o zmierzchu i świcie[5]. Dzień spędza w wykopanej przez siebie norze gdzie chroni się przed słońcem[4]. Jest bardzo odporny na ekstremalne temperatury jakie występują na pustyniach[5][2]. Areał osobniczy samca jak i samicy wynosi około 16 km². Czasami wędrują na odległość 8-10 km[9]. Z powodu skrytego trybu życia zwyczaje tego kota słabo poznane. Okres rozrodczy zależny jest od rejonu występowania. Na Saharze trwa od stycznia do kwietnia, Turkmenistanie w kwietniu natomiast w Pakistanie od września do października[5]. U okazów trzymanych w niewoli samce w tym okresie znakują teren moczem[10]. Ciąża u samic trwa 59-63 dni. Po tym okresie na świat przychodzi 1-8 kociąt (najczęściej 4-5)[5]. Chociaż dojrzałość płciową uzyskują pomiędzy 9 a 14 miesiącem życia, względnie niezależne są już po 6-8 miesiącach[5].
Kot arabski jest głównie mięsożerny. Poluje głównie na myszoskoczki, nornikowate, zające, pająki, jaszczurki, ptaki, owady oraz żmije. Pragnienie zaspokaja wilgocią znajdującą się w upolowanej zdobyczy.

Podgatunki[edytuj]

Wyróżnia się kilka podgatunków kota arabskiego[3] jednak zachodzi potrzeba analizy genetycznej w celu ustalenia ich statusu[2]:
  • Felis margarita airensis Pocock, 1951
  • Felis margarita harrisoni Hammer, Grubb & Groves, 1976Arabia
  • Felis margarita margarita Loche, 1858 – Sahara
  • Felis margarita meinertzhageni Pocock, 1938
  • Felis margarita scheffeli Hemmer, 1974 – Pakistan
  • Felis margarita thinobia (Ognev, 1927)Azja Środkowa

Znaczenie[edytuj]

Do wrogów kota arabskiego zaliczają się węże, sowy i szakale. U kota arabskiego stwierdzono występowanie toksoplazmozy[11].

Zagrożenie i ochrona[edytuj]

W Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii NT (podwyższonego ryzyka)[2]. Głównym zagrożeniem dla tego gatunku jest degradacja siedlisk poprzez urbanizację oraz wypas zwierząt gospodarskich. Innymi zagrożeniami są konkurencja ze strony domowych psów i kotów. Są zabijane również w pułapkach zastawianych na lisy i szakale, jak również w odwecie za zabicie kurcząt. Polowanie na ten gatunek jest zabronione w kilku krajach[2]. Kot ten jest również przedmiotem nielegalnego handlu w celach domowych[3].

Kot arabski w kulturze[edytuj]

Religia[edytuj]

Niektóre plemiona Beduinów uważają kota arabskiego za zwierzę święte, z tego gatunku wywodził się bowiem Muezza, towarzysz proroka Mahometa.

1 komentarz: